Een Eerbetoon aan het Bauhaus

In 1925 besloot Walter Gropius, de directeur van de Bauhaus academie, om een reeks van semi-vrijstaande huizen te ontwerpen, te weten drie gebouwen voor zes appartementen en een privé woning om de belangrijkste leraren van de school in onder te brengen, zoals László Moholy-Nagy, Kandinsky en Paul Klee. Alle huizen zijn ingericht in een bosrijke omgeving op een paar minuten lopen van de school en hebben een radicaal nieuwe vorm en constructie. Andere opvallende kenmerken van de stijl zijn de grote hoeveelheid ruimte, die geleend is van de industriële architectuur,het asymmetrische, en de herhaling in de vormgeving.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog is de woning van Gropius en een gedeelte van Moholy-Nagy’s woning getroffen door luchtbombardementen die veel verwoesting in de omgeving teweeg brachten. In 1993 is een groep Duitse intellectuelen zich bezig gaan houden met het behoud van het architectonische erfgoed. De vraag was of het bestaande rustieke gebouw, dat op de plaats gebouwd was van het vernietigde, behouden moest worden. Hier werd uiteindelijk niet voor gekozen. Het alternatief was een reconstructie van het oude gebouw, maar ook dat voorstel haalde de stemronde niet. Uiteindelijk bedacht men dat er gewoon een nieuw gebouw in de Bauhaus-stijl moest komen. Zo bliezen ze de stijl nieuw  leven in.

Het nieuwe gebouw werd in minder dan vier jaar gebouwd, van 2009 tot 2014 werkte men er aan. Twee huizen zijn opgetrokken in een massief monolithisch blok van verrassend licht beton. De locatie van de oorspronkelijke openingen werd benadrukt met matglazen ramen, die in een directe lijn staan ten opzichte van de buitengevel. Het exterieur krijgt zo een strakke, minimalistische uitstraling. Dit bouwwerk is een bijzondere verschijning, alsof het een fantoom is van het vorige gebouw. De architect houdt veel van Bauhaus, dat kun je in zijn werk zien, want zonder in pastiche of karikatuur te vervallen, heeft hij met zijn project iets fantastisch neergezet.

Het bijzondere van de stijl is, dat het zich niets aan trekt van de omgeving, dit in tegenstelling tot de architectuur van Le Corbusier, die de omgeving juist wel in ogenschouw nam. De Bauhaus-stijl wordt door sommigen als zielloos omschreven, voornamelijk door zijn abstracte vormen, die onnatuurlijk overkomen en daarom worden ervaren als zielloos.  Le Corbusier gebruikte veel ronde en organische vormen, zodat deze in het  landschap op zouden gaan. Dat is bij Bauhaus wel even anders! Maar alles heeft zo z'n charme zullen we maar zeggen.

Het interieur van het gebouw lijkt op een tentoonstellingsruimte. De beeldende kunstenaar Olaf Nicolai kreeg toestemming om het interieur te ontwerpen. Hij borduurt voort op het werk van de beeldende kunstenaar Moholy-Nagy, qua vorm, kleur en licht. Zo gebruikte hij een licht pigment om de wanden te schilderen, en creëerde hij een verfijnde geometrische compositie op de rechthoekige wanden van het interieur. Allen in lijn met de traditie van de Bauhaus-stijl.

Kortom, het is een boeiend project geworden, dat in staat bleek te zijn om een rijke architectonische historie aan te boren. Het intrigerende gebouw is modern, maar ook zeer eigentijds. Het brengt, naast zijn inherente kwaliteiten, ook de vraag naar voren hoe je met erfgoed om zou moeten gaan.

Tot zover deze architectonische ode aan het Bauhaus, we hopen dat je het interessant vond.

Voor andere grootse architectuur lees je dit artikel over een immense iglo waarin je kunt sporten.